تاریخ انتشار
دوشنبه ۷ تير ۱۴۰۰ ساعت ۱۰:۰۵
کد مطلب : ۱۶۲۸۹
شهید بهشتی شناسنامه انقلاب اسلامی
به گزارش راهیان نور، آیت الله دکترسید محمد حسینی بهشتی از یاران وفادار وفداکار امام خمینی( ره) و از چهره‌های درخشان انقلاب اسلامی بود که از آغاز نهضت اسلامی در میدان مبارزه، حضوری فعال داشت. آن بزرگوار علاوه براجتهاد درفقه، تفسیر و فلسفه صاحب نظر بود پس از پیروزی انقلاب، عضویت در شورای انقلاب و سپس عالی ترین مقام قضایی کشور را عهده دارشد.
وی به عنوان یکی از رهبران فکری انقلاب همواره مورد خشم استکبار جهانی بود تا این که در شامگاه هفتم تیر 1360 به دست عمال آمریکا منافقین کور دل به همراه 72 تن از یاران و دلسوزان به فوز شهادت نائل آمد.
جهت ارج نهادن به مقام والای قضاء و قضاوت و تکریم از مقام شامخ شهید مظلوم آیت الله دکتربهشتی (رئیس دیوان عالی کشور) و یاران وفادارش هفته اول تیرماه به عنوان هفته قوه قضائیه نامگذاری شده است. قوه قضائیه قوه‌ای است مستقل که پشتیبان حقوق فردی واجتماعی و مسئول تحقق بخشیدن به عدالت است.
«سیدمحمد حسینی بهشتی» پیش از انقلاب، مبارز بود و سروکارش با ساواک بود و پس‌از انقلاب رئیس دیوان عالی کشور بود و نایب‌رئیس مجلس خبرگان قانون اساسی بود و دبیرکل حزب جمهوری اسلامی بود و نویسنده و روشنفکر و سخنران هم بود. ولی کسانی که او را می‌شناختند به این‌ها نمی‌شناختند؛ به خودش و صفای باطنش و فضایل اخلاقی‌اش و زیبایی‌های رفتارش می‌شناختند و برایشان آقای بهشتی، فلان مقام و شخصیت انقلاب نبود؛ همان «آقای بهشتی» بود.
حالا این آدم باصفا و خوش‌سخن و اندیشمند و اهل منطق و اهل گفت‌و‌گو، دشمن هم داشت؟ اندازه ریگ بیابان و چه دشمنانی هم. معلوم است دشمن زیاد دارد مردی که چنین بگوید: «در زمینه حق، گذشت نکنید. چون این فقط خیانت به یک مورد معین نیست. این ضعیف‌شدن روح حقیقت‌جویى و حق‌پرستى در جامعه است و جامعه را تاریک میکند و نمىگذارد چهره حق درخشندگى و گیرایی و جذابیت خود را داشته باشد».
البته خودش با این دشمنی‌ها مشکلی نداشت و می‌گفت: «هر کسی خط دارد، دشمن دارد» ولی دشمنانش با او خیلی مشکل داشتند و چه بسیار ناروا و دروغ به او نسبت دادند و دروغ هم که هر چه بزرگ‌تر، بهتر و آنقدر از او بد گفتند و برایش شایعه درست کردند که امام (ره) دیگر دلش سوخت به حال یار باوفایش و او را مظلوم نامید؛ «آقای بهشتی در این مملکت مظلوم زیست».
همه عمرش را مبارزه کرد و بر باطل تیغ کشید و تکلیفش را هم با خودش و با همه روشن کرده بود: «من، ذره‌ای در عمرم از مرگ نترسیدم و تعجب می‌کنم که یک مسلمانی از مرگ بترسد». حالا چنین آدمی درباره «عشق» چه گفته باشد خوب است؟
اینکه بهشتی مظلوم بود، خیلی‌ها نمی‌دانند ولی کار به جایی رسیده بود که مرگ بر بهشتی هم می‌گفتند و امام (ره) نیز یک‌بار فرمود که چرا دلش می‌سوخت برای بهشتی: «ایشان را من بیست سال بیشتر می‌شناختم. مراتب فضل ایشان و مراتب تفکر ایشان و مراتب تعهد ایشان بر من معلوم بود. و آنچه که من راجع به ایشان متأثر هستم، شهادت ایشان در مقابل او ناچیز است و آن مظلومیت ایشان در این کشور بود. مخالفین انقلاب، افرادی [را] که بیشتر متعهدند، مؤثرتر در انقلاب‌اند، آن‌ها را بیشتر مورد هدف قرار داده‌اند. ایشان مورد هدف اجانب و وابستگان به آن‌ها در طول زندگی بود. تهمت‌ها؛ تهمت‌های ناگوار به ایشان می‌زدند!... برخلاف آنچه این بی‌انصاف‌ها در سرتاسر کشور تبلیغ کردند و مرگ بر بهشتی گفتند، من او را یک فرد متعهد، مجتهد، متدین، علاقه‌مند به ملت، علاقه‌مند به اسلام و به‌دردبخور برای جامعه خودمان می‌دانستم. و شما گمان نکنید که این آقایان که وارد شدند در این شغل‌های دولتی، این‌ها یک اشخاصی بودند یا هستند که راهی برای استفاده جز این مقام ندارند؛ این‌ها هرکدام اشخاص متعهدی بودند که در پیش مردم مقام داشتند، در پیش روحانیت مقام بزرگ داشتند، و این‌طور نبود که واخورده باشند که بخواهند بیایند اینجا انحصارطلب باشند».
دلسوزی امام (ره) فقط همین نبود؛ «این آقای بهشتی مسلمان، متعهد، مجتهد، این چه کرده بود که تو تاکسی می‌نشستی، می‌دیدی که دو نفر آدم به هم می‌رسند یک حرفشان فحش به اوست؟! تو اجتماعات، یک دست‌های مرگ بر کی... خوب، شما ببینید چه ظلمی [بود] به یک همچو موجود فعالی، که مثل یک ملت بود برای این ملت ما».
«بهشتی» به همراه گروهی از مسئولان دولتی و نمایندگان مجلس در واقعه انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی به شهادت رسید
زندگی به عشق است!
در برابر این دشمنی‌ها و تهمت‌ها، بهشتی چه کرد؟ صبر. و خدا هم که صابران را دوست دارد و برای خدا هیچ‌کار، کاری ندارد؛ خرجش چند تا منافق بود و ۲ تا بمب بزرگ که مثل «دروغ» و «تهمت» و «نفرت» هر چه بزرگ‌تر، بهتر. ۷ تیر ۱۳۶۰ جانش را و قلب صبورش را و زبان حق‌گو را و سر و دست و پا را، همه را تقدیم کرد به خدا، در راه خدا و جَست و رَست.
پیش‌از آن اما تا توانست روشنگری کرد و دعوت کرد و باطل را از حق جدا کرد و سخن گفت و راز گفت و با جان‌ها و دل‌ها گفت. درباره عشق هم گفت و چه حرف‌هایی که هنوز هم جوان‌ترها گوش می‌کنند و در فضای مجازی برای هم می‌فرستند و به اشتراک می‌گذارند؛ «عاشق شوید، برادرها و خواهرها عاشق شوید، زندگی به عشق است. عقل به آدم زندگی نمی‌دهد. عقل به آدم حساب می‌دهد چه‌جور بهتر بخورد، چه‌جور بهتر بخوابد، چه‌جور بهتر پلاسیده شود، چه‌جور بهتر دل‌مرده باشد. عشق است که در درون انسان آتش زندگی و شعله زندگی را برمی‌فروزاند. مسلمان عاشق است، عاشق خداست، عاشق حق است، عاشق عدل است. عاشق انسان‌شدن است. عاشق ملکوت است و دنیا با همه زیبندگی‌ها و فریبندگی‌ها برایش صرفاً میدان ساخته‌شدن و ره‌پیمودن به‌سوی آن معبود و معشوق جاودان است».
وی به عنوان یکی از رهبران فکری انقلاب همواره مورد خشم استکبار جهانی بود تا این که در شامگاه هفتم تیر 1360 به دست عمال آمریکا منافقین کور دل به همراه 72 تن از یاران و دلسوزان به فوز شهادت نائل آمد.
جهت ارج نهادن به مقام والای قضاء و قضاوت و تکریم از مقام شامخ شهید مظلوم آیت الله دکتربهشتی (رئیس دیوان عالی کشور) و یاران وفادارش هفته اول تیرماه به عنوان هفته قوه قضائیه نامگذاری شده است. قوه قضائیه قوه‌ای است مستقل که پشتیبان حقوق فردی واجتماعی و مسئول تحقق بخشیدن به عدالت است.
«سیدمحمد حسینی بهشتی» پیش از انقلاب، مبارز بود و سروکارش با ساواک بود و پس‌از انقلاب رئیس دیوان عالی کشور بود و نایب‌رئیس مجلس خبرگان قانون اساسی بود و دبیرکل حزب جمهوری اسلامی بود و نویسنده و روشنفکر و سخنران هم بود. ولی کسانی که او را می‌شناختند به این‌ها نمی‌شناختند؛ به خودش و صفای باطنش و فضایل اخلاقی‌اش و زیبایی‌های رفتارش می‌شناختند و برایشان آقای بهشتی، فلان مقام و شخصیت انقلاب نبود؛ همان «آقای بهشتی» بود.
حالا این آدم باصفا و خوش‌سخن و اندیشمند و اهل منطق و اهل گفت‌و‌گو، دشمن هم داشت؟ اندازه ریگ بیابان و چه دشمنانی هم. معلوم است دشمن زیاد دارد مردی که چنین بگوید: «در زمینه حق، گذشت نکنید. چون این فقط خیانت به یک مورد معین نیست. این ضعیف‌شدن روح حقیقت‌جویى و حق‌پرستى در جامعه است و جامعه را تاریک میکند و نمىگذارد چهره حق درخشندگى و گیرایی و جذابیت خود را داشته باشد».
البته خودش با این دشمنی‌ها مشکلی نداشت و می‌گفت: «هر کسی خط دارد، دشمن دارد» ولی دشمنانش با او خیلی مشکل داشتند و چه بسیار ناروا و دروغ به او نسبت دادند و دروغ هم که هر چه بزرگ‌تر، بهتر و آنقدر از او بد گفتند و برایش شایعه درست کردند که امام (ره) دیگر دلش سوخت به حال یار باوفایش و او را مظلوم نامید؛ «آقای بهشتی در این مملکت مظلوم زیست».
همه عمرش را مبارزه کرد و بر باطل تیغ کشید و تکلیفش را هم با خودش و با همه روشن کرده بود: «من، ذره‌ای در عمرم از مرگ نترسیدم و تعجب می‌کنم که یک مسلمانی از مرگ بترسد». حالا چنین آدمی درباره «عشق» چه گفته باشد خوب است؟
اینکه بهشتی مظلوم بود، خیلی‌ها نمی‌دانند ولی کار به جایی رسیده بود که مرگ بر بهشتی هم می‌گفتند و امام (ره) نیز یک‌بار فرمود که چرا دلش می‌سوخت برای بهشتی: «ایشان را من بیست سال بیشتر می‌شناختم. مراتب فضل ایشان و مراتب تفکر ایشان و مراتب تعهد ایشان بر من معلوم بود. و آنچه که من راجع به ایشان متأثر هستم، شهادت ایشان در مقابل او ناچیز است و آن مظلومیت ایشان در این کشور بود. مخالفین انقلاب، افرادی [را] که بیشتر متعهدند، مؤثرتر در انقلاب‌اند، آن‌ها را بیشتر مورد هدف قرار داده‌اند. ایشان مورد هدف اجانب و وابستگان به آن‌ها در طول زندگی بود. تهمت‌ها؛ تهمت‌های ناگوار به ایشان می‌زدند!... برخلاف آنچه این بی‌انصاف‌ها در سرتاسر کشور تبلیغ کردند و مرگ بر بهشتی گفتند، من او را یک فرد متعهد، مجتهد، متدین، علاقه‌مند به ملت، علاقه‌مند به اسلام و به‌دردبخور برای جامعه خودمان می‌دانستم. و شما گمان نکنید که این آقایان که وارد شدند در این شغل‌های دولتی، این‌ها یک اشخاصی بودند یا هستند که راهی برای استفاده جز این مقام ندارند؛ این‌ها هرکدام اشخاص متعهدی بودند که در پیش مردم مقام داشتند، در پیش روحانیت مقام بزرگ داشتند، و این‌طور نبود که واخورده باشند که بخواهند بیایند اینجا انحصارطلب باشند».
دلسوزی امام (ره) فقط همین نبود؛ «این آقای بهشتی مسلمان، متعهد، مجتهد، این چه کرده بود که تو تاکسی می‌نشستی، می‌دیدی که دو نفر آدم به هم می‌رسند یک حرفشان فحش به اوست؟! تو اجتماعات، یک دست‌های مرگ بر کی... خوب، شما ببینید چه ظلمی [بود] به یک همچو موجود فعالی، که مثل یک ملت بود برای این ملت ما».
«بهشتی» به همراه گروهی از مسئولان دولتی و نمایندگان مجلس در واقعه انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی به شهادت رسید
زندگی به عشق است!
در برابر این دشمنی‌ها و تهمت‌ها، بهشتی چه کرد؟ صبر. و خدا هم که صابران را دوست دارد و برای خدا هیچ‌کار، کاری ندارد؛ خرجش چند تا منافق بود و ۲ تا بمب بزرگ که مثل «دروغ» و «تهمت» و «نفرت» هر چه بزرگ‌تر، بهتر. ۷ تیر ۱۳۶۰ جانش را و قلب صبورش را و زبان حق‌گو را و سر و دست و پا را، همه را تقدیم کرد به خدا، در راه خدا و جَست و رَست.
پیش‌از آن اما تا توانست روشنگری کرد و دعوت کرد و باطل را از حق جدا کرد و سخن گفت و راز گفت و با جان‌ها و دل‌ها گفت. درباره عشق هم گفت و چه حرف‌هایی که هنوز هم جوان‌ترها گوش می‌کنند و در فضای مجازی برای هم می‌فرستند و به اشتراک می‌گذارند؛ «عاشق شوید، برادرها و خواهرها عاشق شوید، زندگی به عشق است. عقل به آدم زندگی نمی‌دهد. عقل به آدم حساب می‌دهد چه‌جور بهتر بخورد، چه‌جور بهتر بخوابد، چه‌جور بهتر پلاسیده شود، چه‌جور بهتر دل‌مرده باشد. عشق است که در درون انسان آتش زندگی و شعله زندگی را برمی‌فروزاند. مسلمان عاشق است، عاشق خداست، عاشق حق است، عاشق عدل است. عاشق انسان‌شدن است. عاشق ملکوت است و دنیا با همه زیبندگی‌ها و فریبندگی‌ها برایش صرفاً میدان ساخته‌شدن و ره‌پیمودن به‌سوی آن معبود و معشوق جاودان است».
