با اخلاق حسنه خویش همگان را به صبر و تقوا توصیه می‌کرد. همواره متبسم بود، چرا که معتقد بود خنده بلند دل و روح آدمی را از رفتن باز می‌دارد. در سلام کردن از دیگران سبقت می‌گرفت و در برخورد با دیگر همرزمانش بسیار متواضع بود. هدایتگری بود که در بالا بردن سطح دانش فرماندهان زیر دستش تلاش زیادی می‌کرد. تردید و ابهام در وجودش راهی نداشت و همه را به توکل بر خدا سفارش می‌کرد. محمد در هر شرایطی اسوه‌ای برای سعه‌صدر، پاکی و ایمان بود. مسیح کردستان همواره خود را در کنار مردم احساس می‌کرد حتی مدت کوتاهی که برای دیدن خانواده می‌رفت لباس گرم و کفش خوب نمی‌پوشید چرا که بر این باور بود که تا گونه‌هایش از سرما کبود نشود درک نخواهد کرد که چگونه مردم کردستان در کوههای پربرف زجر حضور ضد انقلاب را بر دوش می‌کشند. گامهای استوار و با صلابتش کوههای کردستان را به لرزه می‌افکند و وحشت را در دل کومله و دمکرات میهمان می‌کرد.