در هر عصری، انسان­‌هایی انگشت شمار وجود دارند که روح بلند و عظمت وجودشان، همگان را حیران خویش  می‌­سازد، مردان غیرتمندی که برای انجام تکلیف، از تمام وابستگی‌­های دنیا دل می­‌کنند و تا رسیدن به کمال خویش، آرام نمی­‌گیرند.


جنگ با تمام رعب و وحشتش، برای این بزرگ مردان، تنها صحنه کوچکی از آزمایش خداوند بود تا آن­ها را محک بزند1.


شهید مهدی زین‌­ الدین، نمونه برجسته‌­ای از این گونه انسان­‌هاست. فرماندهی که با وجود فرماندهى لشگریان، امتيازى ويژه براى خود قائل نبود كه نيروهای رزمنده و بسیجی از آن محروم باشند و هرگاه احساس مى‏‌كرد از چيزى برخوردار شده‌‏اند كه نيروهاى آنان از آن برخوردار نيستند، آن را نمى‌‏پذيرفتند.


شهید زین الدین فرمانده لشکر علی ابن ابی‌طالب معتقد بود؛ كسانى در صحنه نبرد راست ‏قامت‌­اند كه به خداوند توکل نمايند و با توكّل بر او پيش بتازند، نه در سختى‏‌ها و نه در پيروزى‏‌ها، در هيچ‏ كجا از ياد او غافل نشوند و محكم و مقاوم چون كوه بايستند و دشمن را از پاى درآورند و اين صفت فقط مخصوص رزمندگان اسلام است.


شخصیت شهید زین الدین، نشانگر فردی خاکی و بی غرور بود، چیزی که محبت او را در دل‌ها جا می‌­کرد، سادگی‌­اش بود، راحت و بی تکلّف بود. همیشه در جمع رزمندگان بود؛ با آنها غذا می خورد، درد دل‌هایشان را می‌شنید و از همه مهم تر، به آنان بسیار احترام می‌­گذاشت. این بود که خواسته یا ناخواسته، همه بسیجیان را دنبال خود می­‌کشید.


شهید زین الدین با همه عظمت و بزرگی روح، قلبی سرشار از عطوفت صمیمیت و مهربانی داشت.

هدف خویش را از زندگی، چیز دیگری می‌دانست. آرزوی همیشگی او شهادت بود؛ چیزی که بارها و بارها از خدا خواسته بود. از زندگی، چیزی بزرگ‌تر از زندگی می‌خواست؛ کشته شدن در راه خدا و برای او، آرزویی که تنها با گذشت از دنیا و چشم پوشی از لذت­های آن برآورده می‌شد. تنها لذتی که از دنیا می‌طلبید، چشیدن طعم خوش شهادت بود و سرانجام به آرزویش هم رسید2.

خصوصیات اخلاقی او امروز هم پس از گذشت سالیان متمادی از شهادتش برای همه مسئولان ما درس آموز است.


27 آبان ماه، سالروز شهادت سردار شهید مهدی زین الدین فرمانده لشکر علی ابن ابیطالب(ع) قم و برادرش مجید زین الدین در سال 1363ش، در منطقه دارساوین سردشت گرامی باد.