به گزارش راوی راهیان نور، 23 ذي قعده روز زيارتي حضرت رضا(ع) است. زيارت يکي از ويژگي هاي فرهنگ تشيع است و دست کم مي توان گفت در هيچ يک از مذاهب اسلامي «زيارت» از چنين جايگاهي برخوردار نيست. احاديث بسياري از ائمه اطهار(ع) در آداب زيارت وارد شده و فلسفه و هدف آن تبيين شده است.
وقتي زيارت مي کنيد ،حواستان به برخي نکته ها هست ؟
زيارت قبل از آنکه ميل و حضور جسم باشد در حريم يار ،ميل و حضور قلب و روح و فکر آدمي است. چه بسيار کساني که همانند اويس قرني با محبوب خود زمزه عاشقانه و از راه دور دارند و چه بسيار کساني که درکنار آن نفوس رحماني و قبور نوراني ،از نسيم مسيحايي آنان کمتر بهره برده اند . اکنون که او خود مهربانانه ما را به مهماني خويش دعوت کرده است و توفيق حضور جسماني مان هم در اين حريم مقدس فراهم شده است، تمام خاطرمان را جمع فکر و دل و ذهنمان کنيم . براي بسياري از افکار و کارها وقت به اندازه کافي هست. لحظات ناب و شيرين وصال را دريابيم تا هنگام وداع و فراق، بار سنگين حسرت بر دلمان نباشد
بايد بدانيم که آمده ايم«زيارت»و زيارت براي خود معنا و مفهومي دارد که بسيار از آنچه مي شناسيم متفاوت است. زيارت سياحت نيست ؛زيارت ،زيارت است !زيارت اول از همه دل کندن و روي گرداندن است؛ يعني کسي که زائر دوست مي شود، از هر چه جز دوست و غير اوست دل مي کند و فقط و فقط به او نظر دارد. اگر مي خواهيم زائري راستين باشيم بايد تمام همت و سعي و تلاش خود را به کار گيريم تا زنجيره هايي که ما را از حبيب باز مي دارند بگسليم و در خانه تکاني قلب و روح، هر چه را غير از يار است بيرون اندازيم . مگر مي شود جسممان در حرم باشد و فکرمان جاي ديگر؟نگاه سرمان به ضريح باشد اما نگاه دلمان به دنيا؟در دعا و نيايشمان به زبان ادعاي محبت امام رضا(ع)داشته باشيم اما در دل با زرق و برق دنيا بيعت کنيم ؟براي ميوه چيني از درخت پربار زيارت، اول خواسته و نيازمان بايد همين باشد؛ زائر حقيقي شان شويم.
بايد حواسمان جمع باشد خانه با صاحبخانه فرق دارد وما براي زيارت و ديدار با صاحبخانه سختي و مشقات سفر را به جان خريده ايم، نه ديدن خانه !و خانه اگر عزيز مي شود و در و ديوارش بوسه گاه مي شود و خاک درش توتياي چشم مي گردد، به حرمت حضور صاحبخانه است. اگر قرار بود به ديدن هنر مندي ها و کاشيکاري ها و آينه کاري برويم، هزاران جاي ديگر هم بود. بايد به خودمان نهيب بزنيم که در حريم با شکوه رضوي همان غوغايي برپاست که در ملکوت و مظلوميت و غربت بقيع! آن قدر محو خانه نشويم که صاحبخانه را از ياد ببريم.
گرشبي در خانه جانانه مهمانت کنند
گول نعمت را مخور مشغول صاحبخانه باش
زيارت هزاران فايده و ثمر دارد. درست، زيارت امام رضا(ع)معادل هزاران حج و عمره است. حق همين است اما به شروط ها . «عارفاً به حقه »روح اصلي همه اين تلاش هاست و رکن اساسي و اصلي آن. معرفت به چه و به که؟ اول بايد خود را بشناسيم، قوت ها و ضعف هاي خودمان را بدانيم و نيازمندي هاي خود را با تمام وجود درک کنيم ،نيازهايي که فقط به آب و نان و شفاي جسم و خواسته هاي دنيوي خلاصه نمي شود . اينجا جايي است که بايد افق هاي روبه روي خود را ببينيم و چشم انداز ملکوتي رشد و کمال خود را تصور کنيم. ديگر اينکه بدانيم به زيارت چه کسي آمده ايم. بهترين راه براي غرقه شدن در درياي معرفت امامت، نشستن بر لب ساحل زيارت ها و دعاهايي است که خود آن نفوس رحماني برايمان به ارمغان گذاشته اند. خوشا به حال مان اگر با ترنم دل نواز زيارت جامعه کبيره مدهوش شويم . خوشا به حالمان اگر در زير باران معاني بلند زيارت امين الله از خود به امام رضا(ع)و از امام رضا(ع)به خداوند پل بزنيم و مهم ترين خواسته هايمان را با زيبايي بيکران تصوير شده در آن بخوانيم
به حکم اينکه او زنده و حاضر و ناظر است، بايد بيش از کميت به کيفيت اهميت بدهيم. دعا و زيارت و نماز را با شور و نشاط و بسط روح و شوق تمام انجام دهيم، اگر چه کم باشد. با خستگي و رودربايستي و بي حوصلگي زيارت نکنيم و از انجام کارها و اعمالي که طاقت آن را نداريم اجتناب کنيم. چه بسا يک خلوت کوتاه عارفانه ،يک زيارت امين الله با شوق و معرفت و دو رکعت نماز زيارت،کار صدها ساعت خواندن و قيام و قعود ملال آور را انجام دهد. مهم اين است که احساس کنيم با تمام وجود در نزد او هستيم و مهمان او؛هم خودما ن با نشاط زيارت به جا آوريم و هم اگر با همراهان هستيم آنها را به زحمت نيندازيم و همه روحيات و ظرفيت ها را در نظر بگيريم . او درياي کرامت است کافي است اعمال ما قطره اي خالص باشد،آنگاه به دريا مي پيوندد و خود دريا مي شود.
به حکم زنده بودن و ناظر دانستن امام، بايد با کمال ادب در حرم رفتار کنيم. آرام گام برداريم، با ادب حرف بزنيم و نشست و برخاست کنيم. نجيبانه گريه کنيم و خالصانه مناجات کنيم با آرامي و طمأنينه زيارتنامه بخوانيم، صدايمان را به ويژه در نزد ضريح مطهر بلند نکني. بي توجهي به ديگران، خود را به هر قيمتي به روضه منوره رساندن و با شدت و فشار پنجه در ضريح افکندن، مصداق بي توجهي به حق الناس است . فراموش نکنيم زيارت با همه شان والايش و با همه اوصاف و فضايلش مستحب است و مستحب هيچ وقت مقدمه حرام و مکروه نمي گردد و اين ادب عصاره همه فضايل است.
حافظا علم و ادب ورز که در مجلس يار
هر که رانيست ادب لايق صحبت نبود
چه زيباست اگر براي همه حق خواندن نماز در بالا سر مبارک را قائل شويم. چه نيکوست اگر کريمانه حرمت سالمندان و بيمارا ن را در حرم پاس بداريم . چه شوق برانگيز است کريمانه و بزرگوارانه از خطاهاي خواسته و ناخواسته همه در گذريم و چه شور انگيز است اگر در همه دعاها و نيازهايمان سيره نوراني مادرمان حضرت زهرا(س)را پيش گيريم و در ابراز همه دعاها و خواسته هايمان ،خواسته ها و نيازهاي ديگران را بر خودمان مقدم شماريم؛ حتي آنان که به ما بدي کرده اند. اينجاست که احساس مي کني مثل پدري مهربان نه، مهربان تر از پدر و مادر، برايمان آغوش گشوده است و آقايمان ميزباني کريم است. همه ما را مي پذيرد با اينکه از همه بدي هايمان با خبر است.
اينجا حريم يار است، خانه است، محل فرود ملائک است، هزاران هزار نفر از همين جا، همين جا که تو گام بر مي داري يا ايستاده اي ،به معراج اجابت رسيده اند . آنها توانستند،تو هم مي تواني ! و يکي هست...و يکي هست که بايد همه را عرض و حال و مقام و نيازت را به واسطه او به امام رئوف ببري. پيشگاه او را بيش از هر جا مي تواني در اينجا جست و جو کني و از او کمک بخواهي.