«پس از شهادتش شب به اتاقي که در دزفول داشت رفتم. وسايل زندگي باقري در آن اتاق محدود مي شد به يک عدد موکت، دو پتو، چند لباس بچه گانه براي تنها فرزند پنج ماهه اش و تعدادي ظرف و وسايل جزئي و مايحتاج اوليه. او در عين حال، در نهايت بزرگواري زيست و با کوله باري از زهد و جهاد و قناعت و شجاعت راهي لقاء ذات اقدس احديت شد». زندگي و ماديات در نظرش بي ارزش بود و زهد و ساده زيستن نسبت به مقام خود را از مولايش علي (عليه السلام) آموخته بود. در خانه ي او از تجملات خبري نبود، دوستانش به او مي گفتند: «لااقل يک قالي يا موکت در خانه ات پهن کن تا اگر مهمان به خانه ات آمد کمي راحت باشد» و پس از اصرار فراوان دوستانش و براي پذيرائي مهمانان يک موکت تهيه مي کند!
کتاب در پرتو عشق، ص 46.
دریافت صفحه با کد QR