شهید مهدی زین الدین در اولین سخنرانی بعد از انتصابش به فرماندهی، برای بچه ها از نماز و مستحبات و واجبات سخن گفت و خیلی هم در این زمینه ها تأکید کرد.
شب آخر که با هم به خط مقدم رفتیم، یکی از رزمندگان دعای کمیل خواند و مهدی تا آخر دعا گریه کرد و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را صدا زد.
نیمه های شب- با وجود خستگی فراوان - سر از خواب برداشت و در سجده ی خضوع، گریه ی خوف سر داد. صبح با صدای اذانش رزمندگان را بیدار کرد و به نماز جماعت ایستاد.
مهدی هم اهل عبادت بود و هم اهل کار. او از این که فرمانده است، هیچ ابائی نداشت که سنگر را جارو کند و پتوها را جمع کند و ظرف ها را بشوید.

^{_{کتاب صنوبرهای سرخ، ص 73}}