یک روز یکی از بچّه ها حدیثی را نقل کرد. هنوز حرفش تمام نشده بود. که «رضایی» حدیث را یادداشت کرد. از او پرسیدم: «چرا حدیث را نوشتی؟» در جوابم گفت: «امام صادق (علیه السلام) فرموده اند که علم گریزان است. آن را با نوشتن به زنجیر کشید! من که عربی این حدیث را نمی دانم. اگر یک نفر باشد که عربی اش را هم بداند خیلی خوب است.» گفتم: «اگر من شکل عربی حدیث را بگویم، به من جایزه می دهی؟» گفت: «تو بگو، جایزه اش با من!» وقتی حدیث را به عربی نقل کردم، صلوات فرستاد و گفت: «این هم جایزه ات! اگر این صلوات را نمی خواهی باشد برای خودم، چیز دیگری به تو می دهم و حرفی هم ندارم.»
***
سال دوم دبیرستان بودم. شب امتحان فیزیک تا صبح توی مسجد لشکر بیدار ماندم و درس خواندم. صبح که شد، تصمیم گرفتم که در راهپیمایی روزانه شرکت نکنم و برای امتحان که ساعت ده شروع می شد، آماده شوم. فرمانده ی دسته مان که از غیبت من آگاه شده بود، از بچّه های دیگر پرسید: «چرا «اوزانی» نمی آید؟ می خواهد به بهانه ی امتحان از زیرکار به در برود؟» با شنیدن صدای او، کتابم را کناری گذاشتم و برای راهپیمایی روزانه آماده شدم. آقای «رضایی» که می دانست امتحان دارم، جلویم را گرفت و گفت: «کجا؟ مگر تو امتحان نداری؟» گفتم: «اگر من نیایم، ممکن است بین بچّه ها کدورتی پیش بیاید. پس اجازه بدهید من هم بیایم!» آقای «رضایی» در جوابم گفت: «نه، تو باید به فکر امتحانت باشی.» به سراغ فرمانده ی دسته رفت و قانعش کرد. با پادرمیانی او قرار شد که بعد از امتحان، خود را به بچّه های گردان برسانم و عقب نمانم.
***
نزدیک کنکور بود و من سخت مشغول درس خواندن بودم. خبر حمله ی منافقین که رسید، تصمیم گرفتم به منطقه برگردم و در عملیّات شرکت کنم. یک روز آقای «رضایی» را که همسایه مان بود، دیدم و گفتم :« شما دارید می روید؟ من هم می آیم.» در جوابم گفت: «نه! الان نزدیک امتحان است و تو باید درست را بخوانی. یکی دیگر از بچّه ها را به جای تو می برم. باشد انشاءالله دفعه ی بعد.» دفعه ی بعدی در کار نبود. عملیّات مرصاد آخرین عملیات بود و شهید «رضایی» در آن به دیدار حق شتافت.

^{_{کتاب بحر بی ساحل، صص 299، 291، 290 و 284}}