چه مادران صبوری که جگرگوشه خود را به میدان کارزار می فرستادند و هرگز خم به ابرو نمی آوردند که مبادا دشمن دلشاد شود! چه غریبانه مادرانی که سالها در انتظار فرزند دلبندشان نشستند...

به گزارش خبرنگار راهیان نور، هر از چندگاهی تابوت شهدایی را می بینیم که در دستان مردم قرار می گیرند و آنقدر سبکند که هیچ زحمتی را به ما نمی دهند و چون دلشان برای راحتی ما بود و برای امنیت و آسایش ما به خاک و خون افتاده بودند آنقدر رجعت آنها تأخیر داشت که تا فقط چند استخوان گردند و صرفا جهت یادآوری و تلنگر ما! آنهم برای دلسوزی ما که در روز قیامت شرمنده آنها نشویم رجعت می کنند که حتی به فکر آخرت ما هم هستند...

چه روزهای پرشکوهی بود وقتی قامت رعنای جوانان ایران زمین در دیدگان مادران خود به جبهه می رفتند و چه مادران صبوری که جگرگوشه خود را به میدان کارزار می فرستادند و هرگز خم به ابرو نمی آوردند که مبادا دشمن دلشاد شود! چه غریبانه مادرانی که سالها در انتظار فرزند دلبندشان نشستند و باز هم خم به ابرو نیاوردند و در فراق عزیزان خود ذره ذره آب شدند که هر آنی چشمشان به درب دوخته بود که خبری از عزیزشان به آنها برسد اما این آرزو را به گور بردند و اما چه راحت انها را فراموش می کنیم و ...

اما امروز؛ ما در دنیایی زندگی می کنیم که فراموشی گرفته ایم نه به فراموشی رفته ایم و خود را گم کردیم تا اینکه به وابستگی های دنیا برسیم! ما برای بدست آوردن صندلی ریاست تن به ذلت هم می دهیم و هرگز کوتاه نمی آییم!

ما برای اینکه به مال دنیا برسیم حتی از یتیم و صغیر رحم نمی کنیم هیچ! اما از شهدا مدد می جوییم و از اسم و رسم آنها هم استفاده می کنیم!

ما بد شده ایم! ما ترسو شده ایم!

دعا کنید که برگردیم...

دعا کنید به شلمچه برگردیم و به شب حمله که چهره های نورانی شما ما را آرامش می داد...

لبخندهایی که می گفت خسته نباشی برادر...

آری شهدا امروز خسته ایم

خسته از نامهربانی های زمانه ...

به سراغ ما بیایید و ما را فراموش نکنید و ما را با خودتان ببرید...

چه روزهای پرشکوهی بود وقتی قامت رعنای جوانان ایران زمین در دیدگان مادران خود به جبهه می رفتند و چه مادران صبوری که جگرگوشه خود را به میدان کارزار می فرستادند و هرگز خم به ابرو نمی آوردند که مبادا دشمن دلشاد شود! چه غریبانه مادرانی که سالها در انتظار فرزند دلبندشان نشستند و باز هم خم به ابرو نیاوردند و در فراق عزیزان خود ذره ذره آب شدند که هر آنی چشمشان به درب دوخته بود که خبری از عزیزشان به آنها برسد اما این آرزو را به گور بردند و اما چه راحت انها را فراموش می کنیم و ...