یکی از بزرگترین نعمت‌های الهی بر جامعۀ اسلامی ما، وجود مردان شجاع و جوانان فداکاری است که از پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تا امروز، در مقابل دشمنان انقلاب سینه سپر کرده‌اند و با جان و خون خود، اسلام و انقلاب و راه خدا را نصرت بخشیده‌اند. بعضی از این عزیزان، در راه خدا به شهادت رسیدند و به درجات و نعم غیرمتناهی الهی بر شهیدان فائز شدند و به عنوان سند افتخاری برای ایران و اسلام و انقلاب اسلامی، و مایۀ آبرویی برای امام و رهبر راحل عظیم‌الشأن ما، اسم آن‌ها در تاریخ ثبت شد. اگر ما بخواهیم شهدای جلیل‌القدر را در میزان ارزش‌های اسلامی بسنجیم، بدون شک در اعداد شهدای صدر اسلام قرار دارند، و شاید در مواردی از آن‌ها برترند؛ چون شهدای صدر اسلام، در کنار نبى مکرم اسلام (ص) و امیرالمؤمنین (ع) حضور داشتند؛ نَفَس وحی را از پیامبر بزرگوار می‌شنیدند و لمس می‌کردند؛ اما شهدای زمان ما، بدون این‌که امام معصوم و نبى مکرم را مشاهده بکنند، با دعوت امام بزرگوار و راحل ما (ره) و به اشارۀ آن نایب برحق معصومین، در جبهه‌های خطر حضور پیدا کردند و نقش یک مجاهد فی‌سبیل‌الله را به بهترین وجهی ایفا نمودند. اگر شهدای عزیز ما نمی‌بودند و فداکاری آن‌ها نمی‌بود، امروز این عزت و این عظمت برای اسلام نمی‌بود. اگر کسی باانصاف باشد و بخواهد این پدیدۀ عظیم عالم را تحلیل بکند، به این نتیجه می‌رسد که همۀ این برکات، از برکت خون همین جوانان و فرزندان شماست؛ از برکت همین رزمندگانی است که در مدت سال‌های بعد از پیروزی انقلاب، در جبهه‌های مختلف حضور پیدا کردند؛ جان خود را مورد توجه قرار ندادند؛ هدف‌های الهی را مورد توجه قرار دادند؛ بعضی به شهادت رسیدند، بعضی مجروح و جانباز شدند و در عین جوانی، از عافیت جسمانی محروم شدند؛ بعضی هم به اسارت دشمن درآمدند و سال‌ها سختی‌های زندان و شکنجۀ تسلط دشمن عنود را تحمل کردند؛ این‌ها بودند که آن عزت و آن عظمت را برای اسلام به ارمغان آوردند. 
                            

                                                                                                                                             (حضرت آیت‌الله خامنه‌ای )