بلند قامت صبر ، اى شكوه بى‏مانند به دست بوسى تو اهل عشق می آیند به بی کرانگی ات رشك مى‏برد هامون به استقامت تو غبطه می خورد الوند چو دست‏هاى دلت عشق در زمين می کاشت ز عرش بر تو ملايك سجود آوردند به دست خويش سپردى به خاك ، قلبت را بزرگوار و سخى ، عاشقانه ، با لبخند مرا به ساحت خود اى بزرگ ، راهى ده چنين زبون و گرفتار و خاکی ام مپسند منم حقارت ماندن ، تويى حكايت رشد بده به جارى فريادها مرا پيوند شكفتن گل سرخت به خون ، مبارك باد از اين چنين پدرى ، آن چنان سزد فرزند به مهربانی ات اى خوب ! فصل پرواز است ز بال بسته‏ ی ما هم به لطف ، بگشا بند من ابر تيره دلم ، گريه عادت است مرا تو چشمه سار زلالى ، تو جاودانه بخند به دست پر كرمت بوسه می زند خورشيد به مهربانى تو غبطه می خورد هرچند