از شهدایی صحبت کنیم که اسم و رسمی نداشته اند

دم در ورودی حسینیه ایستاده بودم؛ از دور گروهی از خانمها نزدیک شدند. یک خانم در وسط این جمع بود که معلوم بود همه توجه خاصی به او دارند. از یکی از افرادی که ایشان را مشایعت می کرد سوال کردم: این خانم چه کسی هستند؟ گفت: خانم هاشمیان همسر شهید محمد اصغری خواه. منتظر شدم تا زیارتش تمام شد. بخاطر وقت بسیار کمی که داشت مجبور شدم به سوالات کوتاهی بسنده کنم.

بار اولی است که بازدید مناطق جنوب می آیید؟
دفعه سوم است که توفیق نصیب شده وارد این مناطق شویم. اولین بار خانوادگی با بچه ها که کوچک بودند با معاون شهید اصغری از مناطق جنگی دیدن کردیم. بازدید خیلی تخصصی بود چون معاون شهید همه جای جبهه را می شناختند و ایشان جاهایی که خودشان حضور داشتند و عملیات کرده بودند را برایمان توضیح دهند که بسیار جالب بود. بار دوم با گروه فرهنگی فکه وارد این مناطق شدیم. این سومین بار است که دانشگاه خواجه نصیر از من دعوت کردند که همراهشان در این سفر باشم.

از مناطقی که بازدید کردید کدام منطقه را بیشتر دوست داشتید؟
با توجه به اینکه اهداف همه مناطق و رزمندگان که حضور داشتند یکی بود، همه مناطق را دوست دارم. منتها بعضی مناطق برجستگی های خاصی دارد؛ مثل شلمچه که ویژگی خاصی دارد یا هویزه که آن هم باز ویژگی خاص خودش را دارد و نمی توان گفت کدامیک بر دیگری ارجعیت دارد. هر کدام امتیازهای خاص خودشان را دارند، هرکدام یک پیام دارند، حماسه هایی که در آن مناطق خلق شده هر کدام با ویژگی های خاصی همراه است و در روح و روان انسان تاثیرگذار است و تحولی در انسان ایجاد می کند. هر کدام یک گرایی به انسان می دهد.

چه شد که تصمیم گرفتید کتاب نیمه پنهان ماه را بنویسید؟
البته من راوی کتاب بودم نه نویسنده اش. بنا به تقاضای موسسه روایت، ۲۷ ساعت برنامه ضبط کاست داشتیم که نویسنده از این ۲۷ ساعت نیمه پنهان ماه را به صورت یک کتاب ۶۰-۷۰ صفحه ای استخراج کرد.

برای بچه هایی که به بازدید مناطق جنوب می آیند چه صحبتی دارید؟
ما که در این چند روز زیاد صحبت کردیم و دائم در حال حرف زدن هستیم.

فرمایش شما درست اما حرفهایتان را برای کاروان خودتان زدید هدف ما این است که همه صحبت های شما را بشنوند.
نمی توانم همه حرف هایی که در این ۷-۶ روز در سه ماشین با فاصله های زمانی مختلف برای بچه ها زده ام را بیان کنم. در یک ماشین براشان حرف می زنم یا خاطره تعریف می کنم و یا با توجه به اینکه بچه ها سوال زیاد دارند به سوالاتشان جواب می دهم. من احساس می کنم حضور یک همسر شهید یا یک خانواده شهید و یا کسی که نسبت به اهداف مناطق جنگی، آرمان شهدا و رزمندگان آگاهی داشته باشه می تواند در بین قشر جوان بسیار مفید باشد. چون شخص مضطر می شود. الان هستند بچه هایی که کتاب نیمه پنهان ماه را خواندند و با توجه به اینکه یکسری اطلاعات را کسب کردند. الان که کنارشان هستم و یکسری مسائل جدید را از من می شنوند یا بعضی مطالب که از کتاب سانسور شده واقعیتش را از زبان خودم می شنوند تاثیر پذیری اش شاید هزار برابر است و این خیلی فرق می کند. با توجه به اینکه این کتاب خیلی روان نوشته شده ولی وقتی من با بچه ها صحبت می کنم صحبت هایم جور دیگری بازتاب دارد.
من کسی نیستم که صحبتی برای جوانان بکنم. فقط همین را بگویم، آقای آهنگران که می گویند: در باغ شهادت باز، باز است. ولی من می گویم: در باغ کمال باز، باز است. هر چند شاید نیمه باز باشد اما در هر برهه ای از زمان راههای رسیدن به کمال برای انسان وجود دارد. انسان باید زرنگ باشد و راهش را پیدا کند. همین مناطق جنگی و حضور شهدا، همین شهدایی که ما الان زیارتشان کردیم کافی است که انسان بخواهد در موردشان فکر کند؛ اینها همه نقشه است ما باید این راه را برویم. این مناطق جنگی حکم نقشه را دارد. برای رسیدن به این نقشه باید این راه را رفت تا به آن چیزی که می خواهیم، برسیم. این ها همه راه است و چراغ راه برای نسل جوان که در این راه وارد شوند.
برای برگزاری هر چه بهتر برنامه های راهیان نور چه پیشنهادی دارید؟
من در این چند روز و همینطور سالهای گذشته که پای حرف های راویان نشستم. یک نکته را بطور کلی عرض می کنم؛ اولا: که جایگاه شما خادمین شهدا ویژه است و ویژه هم می ماند. در اینکه شما تقرب خاصی به شهدا دارید بحثی نیست و خداوند حضور شما و تلاش شما خادمین را بی پاسخ نخواهد گذاشت این جای خودش را دارد. اما من یک پیشنهاد دارم که شاید ضعف باشد یا شاید هم اشتباه بگویم ولی من به این نتیجه رسیدم که راویان ما مسائل را طوری بیان می کنند که انگار جنگ را فقط چند نفر انجام داده اند و تنها چند نفر جنگیده اند. همیشه از شهدای برجسته در سطح کشور نام می برند. متاسفانه راویان همیشه فقط از چند نفر صحبت کرده اند در حالیکه اینگونه نبوده است. ما از جای جای کشور، از دورترین نقطه کشور و از دورترین روستاهای کشور جوانانی را داشتیم که حماسه های بزرگ آفریده اند؛ ولی هیچکس نام و یادی از آنها نمی برد، اصلا بدنبالشان نمی روند ببینند آن مردانی که از راههای صعب العبور آمدند و خالصانه جنگیدند هم حداقل کارهایی کرده اند. من فکر می کنم اگر این شهدا زنده بودند به ما و به کار راویان ما اعتراض می کردند؛ چرا همیشه از چند نفر گفته اید و فقط تصاویر چند نفر را نشان داده اید؟ چرا اماکن و نام ارگانهایا خیابان ها فقط به اسم این چند نفر باشد؟ در روایتگری ها هم فقط این چند نفر را یاد کنید. من خواهش می کنم به شهدایی توجه کنید که زحمت کشیده اند. هرچند آنها پیش خدا اجر دارند ولی مظلوم واقع شده اند. من واقعا دلم می سوزد در این چند روز هم از شهدایی صحبت کرده ام که اسم و رسمی نداشته اند، شهدایی که می شناسم. حتی شهدایی را هم که نمی شناسم اگر قرار باشد راوی گری کنم وظیفه ام این است که بدنبالشان بروم و آنها را بشناسم. راویان فقط از شناخته شده ها می گویند چرا؟ چون می خواهند برای افراد ملموس باشد . ما صدها هزار متر منطقه جنگی داشتیم، آخر چطور می شود یک نفر در یک لحظه هم در این منطقه باشد هم در منطقه ای دیگر ؟! در حالیکه این حرف اشتباهی است و حق بقیه هم این طور ضایع می شود. خواسته من این است که حقشان را ضایع نکنید همین شهیدان در قیامت از ما گله می کنند.