در عاشورای ۶۱ هجری قمری، حرمله با تیر سه شعبه اش طفل شش ماهه ای را سیراب کرد و این روزها در میانمار کودکان بی گناه را به جرم اینکه در سرزمینی که غیر از سرزمین چشم آبی ها به دنیا آمده اند، با آب سیراب می کنند.

در میان‌انبوه لایک ها ‌و قلب های فضای مجازی خودم را گم و گور می کنم. وقتی انسانیت در حال ذبح شدن است دیگر چه فرقی می کند حالم خوب باشد یا بد.

من خودم را در پشت ظاهر به ظاهر مذهبی ام گم میکنم، رسانه های کشورم پشت منفعت بیشتر برای حزب بازی هایشان، حیوان دوستان و محیط زیست پرستان پشت نقاب سگ و گربه پشمالو و تمام جهان در پشت بمب هیدروژنی پیونگ یانگ این روزها محو و متواری می شود.

وقتی پدر باشی بیشتر می فهمی و بیشتر گریه میکنی برای تصاویری که دل سنگ را از قصه پر غصه شان آب می کند.  در عاشورای ۶۱ هجری قمری، حرمله با تیر سه شعبه اش طفل شش ماهه ای را سیراب کرد و این روزها در میانمار کودکان بی گناه را به جرم اینکه در سرزمینی که غیر از سرزمین چشم آبی ها به دنیا آمده اند، با آب سیراب می کنند... به طوری که برای همیشه آبی طلب نمی کنند...

و اکنون از خودم می پرسم: من به عنوان یک انسان چه کمکی می توانم به آنها برسانم؟!!!
تکمله: از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست...

یادداشت از : محمد شعبانی

انتهای پیام/