تهران- راهیان نور- تاسوعای حسینی منتسب به غیرت‌الله و ساقی دشت کربلاست؛ در این روز، عزاداران با برپایی مراسم‌ در غم و سوگ علمدار کربلا حضرت عباس (ع) به عنوان اسوه جوانمردی، اشک ماتم می‌ریزند.

به گزارش راهیان نور؛  همزمان با فرارسیدن ایام تاسوعای حسینی، شور حسینی در سراسر ایران اسلامی همراه با رعایت پرو تکل های بهداشتی و مردم با شرکت در مراسم عزاداری سید و سالار شهیدان امام حسین(ع) ارادت خود را به آقا و ارباب بی‌کفن نشان می‌دهند.

تاسوعا در نزد مسلمانان و محبان اهل بیت(ع) دارای اهمیت فراوانی است و این روز منتسب به غیرت‌الله و ساقی دشت کربلا، حضرت ابوالفضل العباس(ع) است که با شهادت سقای دشت کربلا مقارن است.
 
مردی که نماد غیرت و فتوت بود و رودخانه‌های زمین در جست‌وجوی ایشان سرگردان هستند.

مسلمانان در روز تاسوعا به سوگوارى و عزاداری مى‌پردازند؛ ذکر لب‌هایشان السلام علیک یا اباالفضل العباس(ع) است و به یاد مظلومیت اَسَدُ الله الْغالِب و این غم جانکاه اشک دیده بر گونه‌هایشان جاری می‌شود.

عباس(ع)، قهرمان نهر علقمه بود. عزاداران در این ایام با سوز دل و جان یکصدا سر می‌دهند:
نیامد نیامد …

ای اهل حرم میر و علم‌دار نیامد‎ …

عباس(ع) یار وفاداری است که با خون خود معنای یاری را نوشت و در برابر امان‌نامه فریاد برآورد که چه طور از ما می‌خواهی برای امان از یاران برادر و مولایمان حسین(ع) دست برداشته و از دشمنان و ناپاکان پیروی کنیم.

حضرت عباس(ع) اسوه ایثار، ادب، دلاورمردی و حق‌گذاری است به طوری که کرامتش روشنایی بخش تاریخ است.

لب تشنه عباس(ع) گواه جوانمردی او است به طوری که پا بر فرات گذاشت ولی از آب آن ننوشید زیرا غیرتش اجازه نداد که از آب فرات بنوشد تا زمانی که برای کودکان تشنه کام آب بیاورد.

فرات از وفاداری عباس(ع) احساس شرمندگی کرد، او مردی است که فداکاریش در کلام نمی‌گنجد.

تاریخ تا قیامت مدیون وفاداری عباس(ع) است و می‌توان ایشان را معلم وفاداری و مردانگی نامید.

برگزاری مراسم‌های عزاداری در فقدان علمدار کربلا(ع) تنها بخشی از غم از دست دادن چنین اسوه‌ای را التیام می‌بخشد. 

انتهای پیام/