سفر به شلمچه، نقطه عطف زندگی ام شد

اردویی که سه روز بود اما به اندازه یک عمر تجربه، ایمان و انگیزه را در من ایجاد کرد. در ابتدا قصدم از سفر خوشگذرانی بود اما زمانی که به شلمچه رسیدیم این باور در من شکسته شد.
 
چشم به این دنیا که گشودم نه خبر از جنگ داشتم، نه خبر از جبهه و شلمچه، نه می دانستم شهید چیست و نه می دانستم شهادت چه رنگ و بویی دارد. نه می دانستم اسارت چه معنایی دارد و نه می دانستم اسیری چه دردی دارد.
 
تجاوز و اهانت چه معنایی دارد، ناموس و آب و خاک چه مفهومی دارد. بی اطلاع از همه چیز و همه کس در کشوری آرام زندگی می کردم. به مدرسه می رفتم و روزهای دل انگیز عمرم را در بی خبری در کنار خانواده و دوستانم می گذراندم تا اینکه اردویی بنام من رقم خورد. به جایی رفتم که پا گذاشتن در خاک مقدس آن سعادت می خواهد. جایی بنام شلمچه که به راستی نام " کربلای ایران" برازنده آن است .
 
در آنجا نیازی به راوی نبود .هر وجب از خاک، هر تکه سنگ و صدای غرش باد با آدم حرف می زند. سرزمین، خودش با زبان بی زبانی با من حرف می زد و در درونم عشقی را ایجاد می کرد و حماسه ای را ترسیم می کرد که تا به حال یکبار هم بدان نیندیشیده بودم.

آنجا بقدری غریب بود که انگار در هر قسمتش گمگشته ای داری که با هر قدمی که بر می داری گمگشته ات را بیشتر در درونت احساس می کنی. وقتی با خودم به آن شهدایی که در این جنگ کشته شده اند می اندیشیدم برای خودم تاسف می خوردم و می گفتم آنان جوانی کرده اند و ما هم جوانی می کنیم ؟ !
 
آنان کسانی بودند که از همه چیز و همه کسشان گذشتند و دور آرزوهایشان خط کشیدند و تمام خواسته هایشان را زیر سنگ و کلوخ سرزمینشان دفن کردند. کسانیکه سر دادند که ما سربلند بمانیم. گردن دادند تا ما جلوی هیچ بیگانه ای گردن خم نکنیم. دستشان را دادند که جوانان ایرانی دستشان را جلوی هیچ غریبه ای دراز نکنند.
 
پایشان را از دست دادند تا هیچ خارجی پایش را به قصد تعرض داخل خاک ایران نگذارد. این مسائل و اتفاقات همه عبرت است و این ما هستیم که چشم و گوشمان را بسته ایم و در نقطه ای کور به سر می بریم. به امید روزی که همه ی ما راه درست را پیدا کنیم.
 
مهرزاد کردستانی
خبرنگار افتخاری شلمچه