محل اتصال زمین به آسمان

قبل از طوفان باید مقاومت ستونها را محاسبه کرد، طوفان که وزیدن گرفت، سقفی نمی ماند که به آن پناه ببری. رزمندگان شبهای قبل از عملیات از یکدیگر حلالیت می خواستند. اعتقاد داشتند شاید فردایی برایشان وجود نداشته باشد تا جبران کنند. سر درِ حسینیه نوشته شده بود: حسینیه سردار فاتحِ خیبر، سرلشگر پاسدار شهید حاج ابراهیم همت. دو تن از شهدای گمنام که در مرداد ماه 1380 توسط گروه تفحص در منطقه فکه پیدا شده بودند جلوی در حسینیه دفن شده اند. کفِ حوضِ جلویِ حسینیه به رنگ آبی روشن رنگ شده بود، به سه رنگ سبز و سفید و سرخ به رنگ پرچم نوشته شده: وضو در فرات، نماز در کربلا. تابلوهایی اطراف حوض نصب شده و روی هرکدام جمله ای نوشته شده است. بر روی یکی نوشته شده: رفیق، جانمونی از قافلۀ شهدا. و روی یکی دیگر: شهیدان آیه های سرخ شهادتند. در تابلو قسمت غربی حوض نوشته شده: حسینیه حاج همت، محل اتصال زمین به آسمان است. وارد حسینیه شدم و با گامهای خود آنرا اندازه گرفتم حدود دو هزار متر مربع بود، 40در50 متر. چیزی شبیه سن نمایش در ضلع غربی به ارتفاع یک متر وجود داشت که شاخه های نخل را درون چند گلدان بزرگ قرار داده اند که یاد آور نخلستانهای سوختۀ جنوب است. تعدادی فانوس با شیشه های سبز رنگ در بخش جلوی سن گذاشته بودند شاید به نیت شام غریبان باشد و یا به این وسیله خواسته اند حال و هوای سنگرهای دوران دفاع مقدس را زنده نگهدارند. ازقسمت وسط سن، با پارچه آبی روشن، جاده ای را شبیه سازی کرده و اطراف آنرا با شن و ماسه پوشانده اند و یک جفت پوتین سربازی خاک آلود را به فاصله یک گام از همدیگر نهاده و داخل هرکدام یک شاخه گل لاله گذاشته بودند.گلبرگهای لاله در اطراف پوتینها پر پر شده داخل جاده ریخته شده بود. انتهای جاده به دیوار می رسید و به حالت صعودی اوج می گرفت به سمت آسمان، دو کبوتر سفید با بالهای خونین، نماد رها شدن از اسارت، به سمت بالا در حال اوج گرفتن بودند. تعدادی پلاک فلزی در ابعاد بزرگتر از حد معمول، از سقف آویزان و در چهار سمت آن فانوسی آویزان شده بود که جلوه عارفانه ای را خلق کرده بودند. پیشانی بندهایی بر روی کلاه کاسکت ها بسته شده بود و رویشان نوشته شده بود، یا زهرا، یا حسین و یا ابوالفضل. چند سیب قرمز هم به فواصل روی جاده گذاشته شده بود و باز هم گلبرگهای لاله اطرافشان را پوشانده بود. پوکه های فشنگ با کالیبرهای مختلف زنگ زده و خاک آلود که نشان دهنده گذر زمان بود. حسینیه به وسیله پارچه ضخیم سبز رنگی به دو بخش جدا می شد و به فواصل یک متر روی این دیوار پارچه ای، تصاویری از سرداران شهید نصب شده بود. بر روی گونی با ابعاد 25در 25 ، با سبزه خشک تزئین شده بود و در وسط ان کاغذی گرد یا مربع شکل رنگی چسبانده شده بود. قسمتی از وصیت نامه و یا جملات خاصی از شهدا زوی آنها نوشته شده بود. برای مثال ، از قول شهید ناصر کاضمی نوشته بود: ماهی یکبار به قبرستان شهدا بروید و درس مبارزه وایثار و گذشتن از دنیا و پیوستن به شهدای صدر اسلام را فرا گیرید. حسینیه پادگان دوکوهه مانند مسجد جامع خرمشهر داستانها دارد اگر نوشته شود. چهار ماکت از مراحل مختلف و عظیم عملیات بیت المقدس را داخل حسینیه گذاشته اند تا در دید عموم باشد. یک جلد کتاب از خاطرات جانباز محمد حسن شهرکی همراه داشتم، در باره حسینیه مطالب زیادی نوشته شده بود. خواستم وقف حسینیه کنم. موضوع را با یکی از مسئولین حسینیه در میان گذاشتم گفت: اگر وقف کنید دیگر کسی نمی تواند آنرا از حسینیه خارج و مطالعه کند، هدیه کنید تا همه بچه های بسیج بتوانند ببرند و در اسرع وقت مطالعه کنند برگردانند تا عده بیشتری از مطالب آن بهرمند شوند. آنها که دل و زبانشان با اعمالشان همخوانی داشت، رفتند تا جهان را تغییر بدهند و بر آنها که مانده اند تاثیر گذار باشند.