شهدا! شما سخن بگویید...

به گزارش راهیان نور؛ می خواهم قلم خود را متبرک و مزین به نام شهید کنم، اما کدام شهید؟! نمی دانم از که و از چه بنویسم. اما نیک می دانم که قلم، خود مرا فرا خوانده است تا در این فضا یعنی پادگان شهید محمودوند، از حماسه سازان تاریخ، چیزی برای این نسل بنویسم. ای که مرا خوانده ای! راه نشانم بده... 

از وقتی که چشمانم را باز کرده ام در تلویزیون تصاویری از شهیدان با چشمان من روبرو بود. سر هر کوچه به نام شهید مزین بوده و هست. در مدرسه معلمانمان از حماسه و افتخارات شهیدان برایمان حرف هایی می زدند؛ از خانواده های شهدا، از پدر و مادری که سه فرزند جوانشان را در راه خدا فدا کرده اند، می گفتند. این جوان ها حتما آرزوهایی وابستگی ها و علایقی داشته اند اما حرف امام خود را بر همه علایق خود ترجیح داده و خوب دانسته بودند که آن مرد خیرخواهشان بوده و از سرچشمه ی توحید الهام می گرفته است.

دانسته بودند که دفاع از میهن در راه خدا افتخاری جاوید است، که در راه اعتقادات جان را فدا کردن ارزشمند است و از مولای خود حسین آموخته بودند که «مرگ سرخ به از زندگی ننگین است». همه ی این حرف ها و رفتارها را آنقدر شنیده و دیده ایم که بر اثر تکرار زیاد و گاها نا به جا ممکن است برای برخی ملال آور هم بشود. 

گفتن و شنیدن و نوشتن از انسان های حماسه ساز، مورد قبول تمام جوامع است. اما اگر درست و به موقع گفته نشود، باید منتظر اثرات منفی و حتی مخرب آن هم بود . یاد آن جمله ی زیبا از آن شهید عزیز افتاده ام که جنگ را درست بگوییم نه درشت. بعضی ها هم از حسن نیت چیزهایی که در این جنگ نبود را گفتند و نوشتند و آنچه بود نگفتند و ننوشتند... حال این سخن بگذار تا وقت دگر... 

اما امروز دیگر قلم توان نوشتن از این حماسه سازان تاریخ را ندارد شاید هم جرات نوشتن از آن را نداشته باشد. شاید یک شرم درونی باشد که خجالت بکشد وقتی فضای امروز جامعه را می بیند که عده ای هم هستند از شهدا خوب حرف می زنند اما مثل آنان خوب عمل نمی کنند، عکس شهدا را به در و دیوار اتاقمان می زنیم اما عکس رفتار شهدا عمل می کنیم! 

وصیتنامه های شهدا را چاپ می کنیم و برای دوستان و نزدیکانمان نقل می کنیم. اما گاهی یادمان می رود که عمل هم باید بکینم. امروز دیگر نمی خواهم از حماسه سازان که بخشی از صفحات تاریخ را روشن و آراسته کرده اند چیزی بنویسم . نه آنکه نخواهم، نمی توانم، به همین دلایل. 

امروز می خواهم خود و تمام دوستان خویش را به سکوت عمومی دعوت نمایم، چرا که هنوز شهدا برای ما حرف هایی دارند. حرفی به تازگی این حال و هوایمان، حرفی از جنس خودمان، حرفی نه در دهه ی ۶۰، حرفی دقیقا با حال و هوا و با در نظر گرفتن اتفاقات دهه ی ۹۰. 



از شهید بزرگوار و باصفا محمد ابراهیم همت ، درخواست دارم تا او با ما صحبت کند، تا ما علاوه بر لباس ساده و چفیه اش چیز دیگری هم از او به ارث ببریم، حتما جامعه ی امروز ما به اخلاص مثال زدنی اش محتاج است. 



از شهید سپهبد صیاد شیرازی عاجزانه خواستارم که او کمی برای ما و برای فرماندهان ما حرف بزند. آری! تو که خیلی بیشتر از ستاره های روی شانه ات، به ستاره های اخلاق و متانت و ستاره ی اهمیت دادن به نماز که از خدا گرفته بودی، می نازیدی. تو در سکوت و دور از حاشیه ها در پی اهداف اللهی خود بودی و بس. 



مگر من می توانم از شهید مظلوم بهشتی فرهیخته چیزی روی کاغذ بیاورم. او که هیچ گاه برای خود نسبت به دیگران امتیاز قائل نبود. او که خود را با پایین ترین کس از نظر سمت در قوه ی قضائیه برابر می کرد. از اینکه غذای دیگری برای او می آوردند و امتیاز ویژه برایش قائل می شدند حقیقتا عصبانی می شد. او که در مقابل تهمت های بی شرمانه در تلویزیون توسط عده ای صبوری نمود و شرح صدر داشت. او که شیفته ی خدمت بود نه تشنه ی قدرت؛ او که مظلوم بود و مظلوم رفت. 

از تو دکتر عزیز خواستارم! شما کمی برای ما حرف بزنی و از تعصب و جهالتمان باخبرمان سازی.



ای مصطفای چمران عارف و عاشق! مگر می شود از تو حرفی زد که تو در مناجات خود تمام حرف ها را زده ای. تو که تمام امکانات و ابزارهای دنیا در اختیارت بود خیلی ها آرزوی مقام دنیایی تو را دارند و در تلاش وصف ناپذیری به سر می برند تا به جایگاه ویژه ی تو برسند. اما تو تمام این امکانات را رها می کنی و به جهاد در راه خدا می اندیشی. تو که از خدا طلب می کردی خدایا دوست دارم گمنام بمانم تا در کشمکش های پوچ و واهی مدفون نگردم. به خدا قسم از تو نمی شود گفت و نوشت ما که از تو فاصله ی بسیار زیادی داریم. تو ما را از این خواب بیدار و از توهم و تعصب دور کن. 



ای سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی! تو که خود استاد قلم بودی چطور با این قلم از تو نوشت. تو که با قلم الهام گرفته از توحید زیبا برایمان نوشتی و گفتی پندار ما این است شهدا رفته اند و ما مانده ایم اما حقیقت آن است که شهدا مانده اند و زمان ما را با خود برده است. تکلیف را روشن کردی، حال که شما مانده اید و زمان ما را با خود برده است ما چه بگوییم؟ این پیام تو برای تمام ما رفته های به ظاهر مانده است. حال برایمان بگو ما می توانیم از شما جاودانه های تاریخ چیزی بگوییم؟ 

این شما هستید زنده و روزی خوار حقیقی الله. شما کمی با زبان ما از حال و هوای امروزیمان برایمان سخن بگویید. ما سعی می کنیم سکوت کنیم تا پند های جاودانه ی آسمانی تان را بشنویم...

انتهای پیام/