آقا محمود آرزو داشت که همه برای خدا کار کنند. او یک ولایتی بود. یک هیئتی به تمام معنا. دسته ی سینه زنی راه می انداخت و خودش پیشاپیش دسته با پای برهنه حرکت می کرد و نوحه می خواند. در سختی ها صبوری خاصی داشت. روحیه ی بالا و تدبیر به موقع در عملیات، از ایشان یک فرمانده ی شجاع ساخته بود و همه ی این ها را از مأنوس بودن با دعا و قرآن داشت. در ایام فراغت همه موقع او را می دیدم، قرآن می خواند. بیشتر مواقع نیروها را جمع می کرد و برای آن ها در مورد احکام و مسائل روز حرف می زد. در عملیات هم همیشه او را در نوک پیکان حمله می دیدم. این طور نبود که نیرویش را خط بفرستد و خودش فقط فرماندهی کند. روزی از ایشان پرسیدم: « چرا شما جلوتر از همه به خط می روی؟» با لبخند معنی داری گفت: « تا از عاشقان شهادت سبقت بگیرم و آنها را در مسابقه ی جهاد در راه خدا، پشت سر بگذارم.» معنی جمله اش را هنگامی دریافتم که هنگامی سرکشی به چادرها او را دیدم که در نماز شب به سجده رفته بود و در همان حال، برآوردن حاجتش را با گریه و زاری از خدا طلب می کرد.

^{_{کتاب سفر سوختن، صص 114-113}}

► دانلود (نمایش در تلفن همراه)