واپسين لحظه هاي سال 1366 را پشت سر مي گذاشتيم و تا آغاز سال نو ساعاتي بيش نمانده بود. به اتفاق چند نفر از همکاران در دفتر عمليات پايگاه يکم، خدمت جناب سرهنگ ياسيني رسيده و مشغول گفت و گو بوديم. او صبح همان روز مبلغ 20 هزار تومان به عنوان عيدي دريافت کرده بود و تصميم داشت به اتفاق اعضاي خانواده به شهرستان کنگاور ( منزل خواهرش ) مسافرت کند. به همين منظور ضمن ديده بوسي با بچه ها آماده حرکت مي شد. در اين موقع صداي گفت و گو، و درد دل دو نفر از همکاران که در اتاق مجاور نشسته بودند توجه ما را به خود جلب کرد. آنها از وضع زندگي و مشکلاتشان می گفتند، شهيد ياسيني صداي آنها را شنيد. بي وقفه به طرف کيفش رفت و در کيف را باز کرد و پاداش عيدي خودش را به دو قسم مساوي تقسيم نمود. سپس آن دو را خواست صورتشان را بوسيد و فرارسيدن سال نو را به آنها تبريک گفت، و مبالغ ياد شده را به آنها هديه کرد. جلو رفتم و گفتم: - ببخشيد شما خودتان عازم سفر بوديد به اين پول بيشتر نياز داشتيد! در جوابم گفت: اين کار بهتر از مسافرت رفتن است.

^{_{کتاب شيفتگان خدمت، صص 84-82}}


► دانلود (نمایش در تلفن همراه)