به گزارش راهیان نور، دهم اردیبهشت ماه سال 1366 ، شهید نعمت محمدی – یکی از جوانان روستای ما – در کردستان به درجه ی رفیع شهادت نائل آمده بود.

اقوام و آشنایان و دیگر مردم برای خاکسپاری پیکر مطهرش، به گلزار شهدا رفته بودند.
در میان آنان، پدرم گودرز نیز در مراسم شرکت داشت.

چون تعدادی از اقوام بسیار بی تابی کرده بودند، پدرم به آن ها گفته بود: عزیزان ! این قدر ناراحت نباشید! شهادت ناراحتی ندارد! انشاءالله ما هم در آینده ی نزدیک شهید می شویم و در کنار این عزیزان دفن می شویم. سپس با دست به محل مورد نظرش اشاره کرده بود. شش ماه پس از شهادت شهید محمدی، در تاریخ 1366/7/27 پدرم نیز شهید شدند و نزدیک قبر شهید نعمت، همان جایی که با دست اشاره کرده بودند، آرام گرفتند.

روایت عشق ، ص 19 خاطرات مرتبط با شهدای ایلام