وجود افراد بزرگوارى چون امام سجّاد (علیه السلام)، در بین اسیران کربلا، مشروعيت قيام امام حسین (علیه السلام) را نزد مردم تثبيت مىنمود و در رسيدن به هدف كه همانا نجات اسلام و مسلمانان از دست حكّام فاسد اموى بود، حايز اهميّت بسيار است.
امام سجّاد (علیه السلام) از نظر دلاورى و شجاعت نیز نمونهای کامل است، گواه اين مدّعا، سخنرانیهاى غرّاء او در كوفه و شام است. در محيط رعبآورى كه امويان پديد آورده بودند، امام سجاد(علیه السلام) بدون توجّه به شوكت ظاهرى و نيروهاى نظامى آنها در مورد شخصيت پديد آورندگان نهضت و جنايات بنى اميه سخن راند و امويان را در نزد مسلمانان بىآبرو ساخت1. اگر امام سجّاد (علیه السلام) در طول روزهاى اسارت، در عصر عاشورا و روزهاى بعد در راه شام و كوفه و بعد عزيمت به مدينه و در طول سالهاى متمادى، مجاهد و تبيين و افشاگرى نكرده بودند و حقيقت فلسفه عاشورا و هدف قیام حسينى و ظلم دشمن را بيان نمىكردند، واقعه عاشورا تا امروز، جوشان و زنده و مشتعل باقى نمىماند2.
پس به همان اندازه كه مجاهدت حسين بن على (علیه السلام) و ياران کربلا به عنوان صاحبان پرچم، سخت بود، مجاهدت امام سجّاد (علیه السلام) و بقيه بزرگواران، نیز دشوار بود. البته صحنه آنها، صحنه نظامى نبود؛ بلكه تبليغى و فرهنگى بود، و امام سجاد در چنين شرايط ناگوار اجتماعى و دينى مهمترين كار خود را در زمينه برقرارى پيوند مردم با خدا به وسيله دعا آغاز فرمود، و تا پایان عمر شریفشان تلاش كردند معارف اسلام را در قالب دعا به مردم بياموزند3.
روابط عمومی و امور بین الملل
ستاد مرکزی راهیان نور کشور
پینوشتها:
1) زمینه های قیام امام حسین (علیه السلام)، جمعی از نویسندگان، جلد 2، ص 274
2) عاشورا شناسی، جمعی از نویسندگان، جلد 1، ص 224
3) زمینه های قیام امام حسین (علیه السلام)، جمعی از نویسندگان، جلد 2، ص 274